2
کارشناس ارشد زبانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی ساری
چکیده
زبان مهمترین ابزار در برقراری ارتباط است؛ اما تمام افراد جامعه نمیتوانند از این ابزار بهراحتی استفادهکنند. بخشی از افرادی که در استفاده از زبان مشکل دارند، کسانیی هستند که دچار اختلال زبانی هستند. اختلال زبانی به هرگونه نارسایی در بیان و درک گفتار اطلاق میگردد. افرادی که دچار ناتوانی‌های ذهنی هستند، معمولاً از این اختلالات رنج میبرند و کودکان و نوجوانان سندرم داون در بین این افراد کمتوان ذهنی هستند. پژوهش حاضر به بررسی مقایسۀ تولید گفتار در کودکان سندرم داون آموزشیافته و آموزشنیافته در شهرستان بابل میپردازد تا تأثیر آموزش را در بهبود مهارت گفتاری این افراد بسنجد. این پژوهش از نوع نیمهتجربی و مقایسهای است که در گردآوری دادهها از شیوه میدانی بهره گرفتهاست و برای این منظور از آزمون زبانشناسی نیلیپور(1372) که به صورت پرسشنامه و تصاویر بوده، استفاده شدهاست. در این تحقیق سعی شدهاست با توجه به گستردگی ساختهای زبانی در بخش گفتار، به بررسی ساختارهای نحوی تولید شده توسط این گروه کمتوان ذهنی پرداختهشود. نتایج بهدستآمده نشان داد کودکان و نوجوانان پسر سندرم داون که آموزش دیده‌اند، نسبت به گروه همسالان خود که آموزش ندیدهاند، در تولید ساختارهای نحوی بسیار بهتر عملکردهاند.
)